Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι της σιωπής - ζουν σε κουρασμένα σπίτια, φωτισμένα με γυμνές λάμπες, σε δωμάτια χωρίς κανέναν ήχο, μονάχα η ανάσα πάει κι έρχεται από συνήθεια σέρνοντας τις παντόφλες της μέσα στη νύχτα..
Άνθρωποι νικημένοι στην άκρη του χρόνου. Έχουν ζήσει γάμους, γεννήσεις και κηδείες, είναι ίσως οι τελευταίοι που έμειναν, ακόμη και τον πρώτο έρωτα έχουν ξεχάσει. Τίποτα δεν επηρεάζει την καρτερικότητά τους, τίποτα δεν είναι πια γι' αυτούς ξαφνικό, όλα, και τα μελλούμενα, έχουν περάσει. Τα όνειρά τους, όταν αργά το βράδυ ξαπλώνουν, είναι ένας δρόμος σε ένα σκοτεινό οροπέδιο. Ευθύς και μαύρος μέσα στη μαύρη νύχτα, ενωμένος μαζί της όπως η σιωπή με το θάνατο.
Κάποιοι άνθρωποι της σιωπής έχουν πεθάνει χρόνια πριν πεθάνουν. Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπώ και τους σέβομαι για έναν απροσδιόριστο λόγο.
7 σχόλια:
Η αντίστιξη εικόνας και κειμένου είναι εξαιρετική.
Με κάτι τέτοιες φωτογραφίες, θυμάμαι ξανά γιατί αγαπώ τη γραφή σου :-)
Τι όμορφο Γιώργο! Να 'σαι καλά. :)
το φως στην ελπίδα...
Γιώργο, σχεδόν άκουσα τις παντόφλες να σέρνονται στο πάτωμα...
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
Έγνοια σου, και τον πρώτο έρωτα δεν τον έχουν ξεχάσει. Απλά ίσως δεν το ομολογούν πια για να 'ναι ολότελα δικός τους.
Αλλά, έτσι είναι οι άνθρωποι της σιωπής.
Εξαιρετικό.
@Σταυρούλα: δύσκολη η ισορροπία αυτό το διάστημα. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
@Nefosis: Πρέπει νομίζω να μιλάμε και για τα υποφωτισμένα δωμάτια. Υπάρχουν κι αυτά.
@roubinakiM: Λιγοστό, αλλά υπάρχει
@Snowball: Κι εσύ τα δικά σου ρε. Κι ας σε ξυπνούν αυτά τις νύχτες, και όχι οι παντόφλες της σιωπής...
@γρηγόρη στ.: ίσως ο πρώτος έρωτας να είναι το βαρίδι που τους κρατάει ακόμη εδώ. Ίσως να έχεις δίκιο
@Λύσιππος: Σε ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου