Τι γυρεύει ο Μίσσιος στο Αμβούργο;

[Αναδημοσίευση του άρθρου του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 15/9/2013]

 

Η εποχή αυτή της αντιπαροχής, όπου κατεδαφίζονται δικαιώματα και παροχές για να χτιστεί ένας πολυώροφος καπιταλισμός είναι και εποχή αντιστάσεων. Μικρών, αδύναμων, ασυντόνιστων ίσως. Όμως αντιστάσεων.

Διαβάζω πληροφορίες σχετικές με τις βιβλιοθήκες που με τρομάζουν. Η Telegraph σε άρθρο της στις 7 Αυγούστου αναφέρεται στην απόφαση των ελβετικών αρχών να απαγορέψουν στους αιτούντες άσυλο στη χώρα να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες και χώρους όπως το κέντρο των πόλεων, εκκλησίες, πισίνες ή βιβλιοθήκες. Με τον τρόπο αυτό, ισχυρίζονται, θα επιτυγχάνεται η ειρηνική συνύπαρξη με τους ντόπιους!

Στις ειδήσεις αυτές έρχονται να απαντήσουν άλλες, με σημάδια αντίστασης. Οι βιβλιοθήκες του Δήμου Θεσσαλονίκης με τη βοήθεια πολιτών συγκροτούν αυτές τις μέρες τμήματα εκμάθησης αγγλικής, γαλλικής, γερμανικής, ιταλικής, ισπανικής , ρωσικής , τουρκικής , βουλγαρικής, σερβικής και κινεζικής γλώσσας. Αρωγοί σε αυτή την πρωτοβουλία (που οργανώνει ο Δήμος και όχι πάλι κάποιος χορηγός) είναι απόφοιτοι ή μεταπτυχιακοί φοιτητές του αντίστοιχου τμήματος ξένης Φιλολογίας, ή καθηγητές.

Πριν λίγες μέρες έμαθα για την κίνηση των ελληνικών βιβλίων στη δημόσια βιβλιοθήκη του Αμβούργου. Έχουμε ξαναγράψει εδώ για τη συνεργασία του Γερμανικού Βιβλιοπωλείου στην Αθήνα με τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη και για τη δημιουργία ελληνικής συλλογής που η τελευταία συγκροτεί τα τελευταία τρία χρόνια λόγω της αύξησης των Ελλήνων μεταναστών στην πόλη. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε, αφού πρώτα ξεπεράσουμε την έκπληξή μας για την έγνοια της δημόσιας αυτής βιβλιοθήκης προς τους νέους, μορφωμένους Έλληνες μετανάστες, ποια βιβλία κινούνται περισσότερο. Τι διαβάζουν στη γλώσσα μας στη δημόσια βιβλιοθήκη αυτής της πόλης οι Έλληνες μετανάστες. Δεν θα περίμενε κανείς το πιο διαβασμένο βιβλίο να είναι το «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Χρόνη Μίσσιου (87 δανεισμοί). Ανάμεσα στις συνήθεις παρουσίες (και επομένως χρήσεις) του καταλόγου θα βρει κανείς Καζαντζάκη («Αναφορά στο Γκρέκο» (64), «Ασκητική» (23)), Παπαδιαμάντη («τα ρόδινα ακρογιάλια και άλλα διηγήματα» (49)) και Ροΐδη («η πάπισσα Ιωάννα» (40)). Θα βρει όμως και το Middlesex του Ευγενίδη (45), την «κάθοδο των εννιά» του Βαλτινού (68), βιβλία του Ταχτσή, του Δήμου, της Φακίνου, του Θέμελη, του Μάρκαρη, της Βαμβουνάκη. Θα βρει κανείς και ξένα μεταφρασμένα στην ελληνική, κάποια με καλές «αποδόσεις», όπως «ο θεός των μικρών πραγμάτων» της Roy (35), το «περιστέρι» του Ζίσκιντ (33) ή ο «αλχημιστής» του Κοέλιο (24). Και αν κάπου σε όλα αυτά θες να διακρίνεις το όνειρο που παραμονεύει, θα δεις πως στις πρώτες θέσεις των δανεισμένων βιβλίων στη βιβλιοθήκη μιας γερμανικής πόλης είναι και μια έκδοση με «ηπειρώτικα παραμύθια»…