Την Κυριακή διαλέγεις μαλακτικό

(Και βουβαίνεσαι. Για τα δεδομένα σου έστω. Η αναμονή σε κατακλύζει, δεν επιβιώνει καμία άλλη σκέψη. Είναι αναμονή, όχι προσδοκία. Έχουμε εκλογές. Η Αριστερά θα νικήσει. Είναι κρίσιμο να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Η δική σου Αριστερά, αυτή με την οποία συντάσσεσαι, στη συλλογικότητα της οποίας ενεργά συμμετέχεις πολλά χρόνια τώρα. Και κρίνεσαι. Και κρίνεις βεβαίως. Θαρρετά κρίνεις. Οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, οι γείτονες, οι γονείς στο σχολείο ξέρουν πως είσαι στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το κρύβεις. Δεν κυριαρχεί στη δημόσια συμπεριφορά σου ως «γραμμή», δεν ζεις σε κομματικό σωλήνα, συμπεριφέρεσαι όμως ως αριστερός, αντιδράς ως τέτοιος, δρας ως τέτοιος. Και κρίνεσαι.

Ας μιλήσουμε τώρα για σένα. Τον άλλο εσένα, όχι εμένα εσένα (όχι αυτόν τον κατασκευασμένο εμένα σε δεύτερο πρόσωπο λόγω ύφους γραφής). Που δεν φαίνεσαι να είσαι κάτι σαφές, ανεξάρτητα τι έχεις ψηφίσει, που δεν βάζεις στην καθημερινότητά σου ούτε τη πολιτική συλλογικότητα, ούτε τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου, που περιφέρεσαι στους διαδρόμους ενός πολιτικού σουπερμάρκετ διαλέγοντας κάθε φορά το κομματικό μαλακτικό που θα αγοράσεις. Όχι γιατί το θες, αλλά γιατί πρέπει να ψηφίσεις, γιατί οι τρίχες σου είναι ξηρές και πρέπει να τις μαλακώσεις με μια κρέμα. Που κρίνεις. Δικαίωμά σου λες να κρίνεις. Όντως δικαίωμά σου! Τι εύστοχα που κρίνεις, πιο εύστοχα καταδικάζεις όταν σε πιέσουν να διαλέξεις ποιος θα σε κυβερνήσει, ποιος είναι πιο σταθερός στις απόψεις του, πιο ηθικός. Την Κυριακή διαλέγεις μαλακτικό. Δεν είσαι πολύ σίγουρος. Δεν θες το παλιό πολιτικό προσωπικό, αυτό που διάλεγες τόσα χρόνια. Φοβάσαι τους νέους μην κάνουν τα ίδια που διάλεγες τόσα χρόνια. Η εξουσία διαφθείρει λες. Δεν θες να λερωθείς, να χρεωθείς άλλη μια διάψευση. Δεν σηκώθηκες από τον καναπέ σου, δεν έφαγες δακρυγόνα στο δρόμο, ούτε γκλομπιές στο κεφάλι, δεν αντέδρασες στην αυθαιρεσία της διοίκησης, δεν συγκρούστηκες ποτέ, δεν εκτέθηκες σε μια εκλογή, δεν έγραψες έστω για όλα αυτά για να απευθυνθείς σε κάποιον, να τον προβληματίσεις. Δεν εκτέθηκες γιατί θα κρινόσουν. Είσαι καλύτερος στο να κρίνεις παρά στο να κρίνεσαι, έτσι; Θα σου φανούν σκληρά και άδικα ακόμη τα λόγια μου. Ακόμη κι αν ξέρεις πως σε νοιάζομαι και πως σε αγαπάω.

Πόσο αδύναμος ένιωσα ρε φίλε όμως που δεν ήσουν δίπλα μου όταν αντιδρούσα, όταν αντιστεκόμουν, όταν επέλεγα τη σύγκρουση από την υποταγή. Έλα πες μας την άποψή σου τώρα. Διάλεξε κι επιχειρηματολόγησε για τις ιδιότητες κάθε μαλακτικού.

Να σου πω και το άλλο. Υπάρχουν κι αυτοί με τις ιδεολογικές αναφορές – θες να τις λες παλαιοκομματικές αγκυλώσεις, δικαίωμά σου. Αυτούς τους σέβομαι φίλε – νάτο το πρώτο πρόσωπο. Σε αυτούς αναγνωρίζω μια βάση, μια αρχή – συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί της. Μόνο αυτούς σέβομαι. Για να τα λέμε όλα.

Θα βάλω σε δυο παρενθέσεις αυτό το σημείωμα. Γιατί μια παρένθεση είναι (χα!). Η ζωή συνεχίζεται, οι φίλοι θα είναι φίλοι μου, και οι συνάδελφοι, οι γείτονες, οι γονείς στο σχολείο. Θα πάμε σινεμά την άλλη βδομάδα. Να κανονίσουμε και καμιά εκδρομή. Θα μιλήσουμε για τον καιρό, θα ντυθούμε μασκαράδες, θα κάτσουμε στα διπλανά γραφεία. Κι αυτές οι σκέψεις θα είναι ένα μικρό διάλειμμα )