καταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένης
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015
Μια σκέψη για τα χρόνια της Κρίσης
Σκεφτόμουν χθες πως μετά από κάποια χρόνια θα λέω πως τα χρόνια της Κρίσης δεν τα έζησα μόνος, δεν κοίταξα την πάρτη μου, πως υπήρξα ένα κομμάτι των αγώνων που έγιναν και μια από τις δυνάμεις που τα καθόρισαν. Είναι νομίζω καλό κάτι τέτοιο.
Έτσι έλεγα κι εγώ για τα χρόνια της νιότης μου. Όμως, το καλό (και το κακό) κρίνεται εκ των υστέρων. Εκ του αποτελέσματος, που λένε. Απλά, πικρή διαπίστωση στον απολογισμό (μου). Όσο ξενερωτικό κι αν ακούγεται.
Δεν θέλω να σου τη σπάσω. Δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω. Κι αυτό, νομίζω, είναι κάτι.
Μίλα. Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε. Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
@Rosa Mud: Φυσικά και δεν μου τη σπας. Η σκέψη αυτή είναι το εξής: στιγμές που η ιστορία στριμώχνεται είναι σημαντικό να τις ζεις με τις μικρές ή μεγάλες σου δυνάμεις. Μεγάλο κομμάτι του κόσμου σε αυτά περνάει από το πλάι. Επειδή δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος (για τον επιπλέον λόγο ότι οι διαψεύσεις σε περιμένουν στη γωνία) βοηθάει να σκέφτεσαι πως "κάνεις το χρέος σου" κι αυτό που η συνείδησή σου σου λέει.
υγ: Τι κρίμα για τη Δημουλά αυτή η δήλωση το 2010 (νομίζω) που ουσιαστικά παρότρυνε να μην αντισταθούμε στο γκρέμισμα της κοινωνίας. Νομίζω πως δεν αρκεί να πεις κάτι. Υπάρχει και κάτι πιο δύσκολο και ωφέλιμο: να κάνεις κάτι...
Συμφωνώ μαζί σου. Μόνο που στη ζωή εισπράττεις τόσο μεγάλες απογοητεύσεις, τόσο μεγάλες, που σε οδηγούν καμιά φορά σε παραίτηση. Του τύπου: δεν θέλω να είμαι μέσα σ' αυτά τα σκατά.
Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τη Δημουλά, (η οποία κατά τη γνώμη μου, έχει γράψει αρκετούς εξαιρετικούς στίχους, είτε μας αρέσει, είτε όχι), ποτέ δεν βρήκα ότι η σκεπτικιστική ποίησή της είχε κάτι το επαναστατικό, ώστε να σε παρασύρει ή να σε κάνει να εφησυχάσεις. Όσο για τα λόγια της τότε, μάλλον ούτε η ίδια δεν κατάλαβε πώς της βγήκαν.
ΥΓ. Οι στίχοι απευθύνονταν σε σένα, για να σου εκμαιεύσω μια απάντηση, αν δεν σκόπευες ήδη να το κάνεις.
Και να σκεφτείς ότι οι λέξεις στον Αζίζ Νεσίν παίρνουν άλλο νόημα:
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
3 σχόλια:
Έτσι έλεγα κι εγώ για τα χρόνια της νιότης μου.
Όμως, το καλό (και το κακό) κρίνεται εκ των υστέρων. Εκ του αποτελέσματος, που λένε.
Απλά, πικρή διαπίστωση στον απολογισμό (μου).
Όσο ξενερωτικό κι αν ακούγεται.
Δεν θέλω να σου τη σπάσω. Δε φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω. Κι αυτό, νομίζω, είναι κάτι.
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
@Rosa Mud: Φυσικά και δεν μου τη σπας. Η σκέψη αυτή είναι το εξής: στιγμές που η ιστορία στριμώχνεται είναι σημαντικό να τις ζεις με τις μικρές ή μεγάλες σου δυνάμεις. Μεγάλο κομμάτι του κόσμου σε αυτά περνάει από το πλάι. Επειδή δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος (για τον επιπλέον λόγο ότι οι διαψεύσεις σε περιμένουν στη γωνία) βοηθάει να σκέφτεσαι πως "κάνεις το χρέος σου" κι αυτό που η συνείδησή σου σου λέει.
υγ: Τι κρίμα για τη Δημουλά αυτή η δήλωση το 2010 (νομίζω) που ουσιαστικά παρότρυνε να μην αντισταθούμε στο γκρέμισμα της κοινωνίας. Νομίζω πως δεν αρκεί να πεις κάτι. Υπάρχει και κάτι πιο δύσκολο και ωφέλιμο: να κάνεις κάτι...
Συμφωνώ μαζί σου.
Μόνο που στη ζωή εισπράττεις τόσο μεγάλες απογοητεύσεις, τόσο μεγάλες, που σε οδηγούν καμιά φορά σε παραίτηση. Του τύπου: δεν θέλω να είμαι μέσα σ' αυτά τα σκατά.
Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τη Δημουλά, (η οποία κατά τη γνώμη μου, έχει γράψει αρκετούς εξαιρετικούς στίχους, είτε μας αρέσει, είτε όχι), ποτέ δεν βρήκα ότι η σκεπτικιστική ποίησή της είχε κάτι το επαναστατικό, ώστε να σε παρασύρει ή να σε κάνει να εφησυχάσεις.
Όσο για τα λόγια της τότε, μάλλον ούτε η ίδια δεν κατάλαβε πώς της βγήκαν.
ΥΓ. Οι στίχοι απευθύνονταν σε σένα, για να σου εκμαιεύσω μια απάντηση, αν δεν σκόπευες ήδη να το κάνεις.
Και να σκεφτείς ότι οι λέξεις στον Αζίζ Νεσίν παίρνουν άλλο νόημα:
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
Δημοσίευση σχολίου