Κάθε φορά που ταξιδεύω στη χώρα με τις παιδικές ζωγραφιές νομίζω πως κι εγώ μέσα μου είμαι μια παιδική ζωγραφιά. Με ένα πράσινο δέντρο δίπλα μου και φίλους με παράξενα χέρια και μεγάλα χαμόγελα, μπλε ουρανούς και άσπρα πουλιά και πολλά, πολλά λουλούδια.
Φέτος τελειώσαμε. Ήταν η τελευταία φορά που μπήκα στον παιδικό σταθμό. Και η μικρή μου κόρη πλέον θα πάει στο μεγάλο σχολείο. Εκεί τα πουλιά και τα καραβάκια γίνονται γράμματα. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε που είδαμε πρώτη φορά το μαγικό κόσμο του Νίκου και της Νανάς στα Άνω Πατήσια.
Τους ευχαριστώ πολύ που γέμισαν χρώματα τα παιδιά μου και που κάθε χρόνο τον Ιούνιο με κάνουν να νομίζω πως κι εγώ μέσα μου είμαι μια παιδική ζωγραφιά.
3 σχόλια:
Αντίο Λιλιπούπολη
https://www.youtube.com/watch?v=lu3ibl2c1XQ
Με συγκίνησες! Οι γιοί μου θα σου έλεγαν τώρα "πέρασα κι εγώ από της Νανάς και του Νίκου"!!! Και το μεγαλύτερο κέρδος; Η βαθειά φιλία πολλών πολλών χρόνων πια με τη Νανά και το Νίκο.
με το καλό και εις ανώτερα!
Δημοσίευση σχολίου