Γιώργο,
δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτό που συνέβη και συμβαίνει. Όλοι μας θρηνούμε σιωπηλά από τα ξημερώματα, θρηνούμε για τα μωρά, θρηνούμε, για τους ανθρώπους, θρηνούμε για την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου, που θυσιάζει ανθρώπους για να στοιβάξει λίγες μονέδες στην κάσα των φιλάργυρων. Με ρωτούν φίλοι αν υπάρχει πρόνοια για τους πρόσφυγες. Είναι συγκινητικό και παρήγορο να βλέπεις καθημερινά απλούς ανθρώπους στο νησί να πηγαίνουν διακριτικά ρούχα, παιχνίδια, φάρμακα, τρόφιμα. Θέλουν να ανταποδώσουν αυτό που πρόσφεραν σε μας αυτοί οι άνθρωποι όταν εμείς ήμασταν πρόσφυγες σε Συρία και Παλαιστίνη.
Στα σχολεία τα παιδιά συγκεντρώνουν όμορφα ρουχαλάκια, στην παρέλαση ο καθένας έφερε από ένα φάρμακο για να γεμίσουμε την βάρκα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες. Ο κόσμος βοηθά. Ποιος μπορεί, όμως, να παρηγορήσει τον πατέρα και την μάνα που έχασε το παιδί του και σφαδάζει από τον πόνο; Έχεις το θάρρος να το κανείς; Και τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο που είδε την χώρα του να αφανίζεται, τους δικούς του να χάνονται, που εγκατέλειψε πατρογονικές εστίες, ταξίδεψε χιλιόμετρα, ξόδεψε χρήματα και περίμενε καιρό για να πάρει το πλοίο του αφανισμού;
Το σπίτι μου είναι κοντά στο λιμάνι. Καθημερινά βλέπω πολλούς πρόσφυγες που κυκλοφορούν στην πόλη ώσπου να ετοιμαστούν τα χαρτιά τους για να φύγουν. Πολλές φιγούρες μας γίνονται οικείες. Μου έχει μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη η μορφή ενός νεαρού Σύριου. Τον θυμάμαι γιατί φορούσε κάθε μέρα ένα ψάθινο καπέλο. Τον είδα όταν πήρε το καραβάκι να πάει απέναντι στην Κω για να πάρει το μεγάλο πλοίο για Πειραιά. Τον ξαναείδα τυχαία στις ειδήσεις, σε ρεπορτάζ ξένου ειδησεογραφικού πρακτορείου για το προσφυγικό στην Κεντρική Ευρώπη. Συγκεκριμένα, τον είδα να τρέχει για να περάσει μαζί με άλλους τα σύνορα της Ουγγαρίας. Λες το παιδί με το καπέλο να τα κατάφερε; Το ελπίζω...
Υ.Γ. Γιώργο, μας γέρασαν πρόωρα, Γιώργο, το κατάλαβες;
Ειρήνη.
***
Η Ειρήνη είναι καθηγήτρια στην Κάλυμνο. Και φίλη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου