Blue Monday

Είναι κι αυτή η θαλπωρή που σε τραβάει πίσω ή που δεν θέλει να φύγεις. Μην την αφήσεις, θα σου θυμώσει. Θα σου κρατήσει μούτρα. Οι θαλπωρές επιμένουν να γίνεται το δικό τους σαν κακομαθημένα μοναχοπαίδια. Είναι κι αυτή η θαλπωρή που σε παρακαλεί δευτεριάτικα, στα μέσα του Γενάρη, «μην βγεις έξω, κάνει παγωνιά. Κάτσε μαζί μου, σκεπάσου ως πάνω με το πάπλωμα κι αφήσου.». Δεν είναι η θαλπωρή. Είναι που θες να λυγίσεις μέσα στα σκεπάσματα, σαν έμβρυο, να κοιμηθείς, να μην σκέφτεσαι, να ζήσεις όσο περισσότερο γίνεται στον ύπνο σου και στα όνειρά σου. Να τα λέμε αυτά: πάντα σου άρεσε να κοιμάσαι, τώρα μάλλον το προτιμάς.

Είναι βέβαια και το άλλο. Που ξυπνούσες παλιότερα τις Δευτέρες καυλωμένος να κατακτήσεις τον κόσμο. Προχθές έγραψες στο… "τετράδιο νυχτός": "Μεγάλωσα – πολύ αργά για να πεθάνω νέος"

***

Ο πίνακας είναι του Mateja Petcovic