Μονόπρακτα (σε αυτή την πόλη)

Πάνω σε ένα άδειο βάθρο (για κάποιο άγαλμα που δεν στήθηκε ποτέ ή

που κάποια στιγμή θα στηθεί) έξω από την Ακαδημία Αθηνών

Ένας λερός και άστεγος τοξικοξαρτημένος άντρας σήμερα

Έχυσε ηρωίνη στις φλέβες του αδιάφορος για τον κόσμο γύρω του

Που επίσης αδιαφορεί γι’ αυτόν

Στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών

Μια μαμά φωτογράφισε το γιο της, ο μικρός χαμογελούσε στο φακό

Ένας καλοντυμένος άντρας στη Σταδίου που φορούσε κοστούμι

Και περπατούσε με τη σιγουριά των 30 του χρόνων

Πως κάθε μέρα γαμάει τον κόσμο

Κοίταξε επίμονα την τεράστια διαφήμιση ενός καλοντυμένου άντρα που

Φορούσε κοστούμι με τη σιγουριά των 30 του χρόνων

Πως κάθε μέρα γαμάει τον κόσμο

Μια ομάδα τουριστών περίμενε στον κουλουρά

Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας να αγοράσει κουλούρι Θεσσαλονίκης

(τόποι και λαοί μπερδεμένοι από παλιά)

Ένας νεκρός πήγε (τον πήγαν) στην τελευταία του κατοικία

Στο Δεύτερο Νεκροταφείο – αριθμός τάφου 14861 αριθμός ταυτότητας αριθμός μητρώου κοινωνικής ασφάλισης αριθμός φορολογικού μητρώου

Και η άνοιξη τριγύρω εκρήγνυται στις νεραντζιές - νεραντζούλα

Φουντωμένη που ‘ναι τ’ άνθη σου.

Σε αυτή την πόλη παίζουμε τα ατομικά μας μονόπρακτα κάθε μέρα

Με κάποια ποίηση στο λόγο μας και μια θεατρικότητα

Στην κίνησή μας

Το παραμύθι της ανάπηρης κούκλας

Μια φορά ήταν μια παλιά κούκλα σε ένα παζάρι. Τις Κυριακές ντυνόταν το καλό της φουστάνι και καθόταν πάνω σε μια απλωμένη κουβέρτα, ανάμεσα στα ράθυμα πόδια των ανθρώπων και στα αρπαχτικά τους μάτια που αναζητούν επίμονα τις ευκαιρίες. Γύρω της ποικίλα σπαράγματα ξένων ζωών, ρημαγμένων νοικοκυριών, τραυματισμένα από τα χρόνια και τους ανθρώπους, διαθέσιμα για μια τελευταία χρήση μέχρι το θάνατο. Ραγισμένα βάζα, γύψινα μπιμπελό, παλιές φωτογραφικές μηχανές, ορειχάλκινα γουδιά, καρφίτσες και παράσημα ελληνικά και ξένα, μετάλλια και διαμνημονεύσεις,  βιβλία κάθε είδους, λάμπες λαδιού και φωτιστικά, κάδρα με ζωγραφιές και αυτοκινητάκια, ιατρικά εργαλεία, γυαλιά από πολυέλαιους, γραμμόφωνα και δίσκοι βινυλίου.

Ξάφνου στάθηκε μπροστά της ένα όμορφο, χαρούμενο κοριτσάκι. Έδειξε την κούκλα σε έναν κύριο που της κρατούσε το χέρι. «Κοίτα μπαμπά μια ανάπηρη κούκλα» του είπε. Κι ύστερα φύγαν από ‘κει και πήγαν κι έφαγαν παγωτό στη λιακάδα και τα χείλια τους γέμισαν σοκολάτα και γελούσαν κι ήταν σαν να είχαν και οι δύο ένα γλυκό μουστάκι ή ένα μεγάλο περίγραμμα γύρω από το στόμα, όπως των κλόουν. Που πριν την παράσταση ζωγραφίζουν ένα τεράστιο χαμόγελο να κρύβει την αναπηρία της ευτυχίας τους. Ή να την αναδεικνύει τελοσπάντων.

Καρτ-ποστάλ με χαρταετούς

Να ξέρεις. Θα μου λείψει πολύ που δεν θα ξαναφτιάξουμε χαρταετό μαζί. Είναι παράξενο που δεν έμαθα τόσα χρόνια δίπλα σου να φτιάχνω, αλλά διάλεγα τα χρώματα και σχεδίαζα τα σχήματα κι ύστερα εσύ έφτιαχνες το σκελετό και τέντωνες τις πετονιές και κόβαμε τις κόλλες το χαρτί με τα μαθηματικά των ουρανών και λωρίδες τα πολύχρωμα στολίδια της ουράς. Και ανήμερα την Καθαρά Δευτέρα βγαίναμε περήφανοι στο δρόμο που είχαμε το δικό μας χαρταετό και παίρναμε τα βουνά να τον πετάξουμε. Θυμώνω με μένα  ξέρεις. Που δεν έμαθα.

Γιώργος

***

Ο πίνακας είναι του Σπ. Βασιλείου

Αυτός κι ο άλλος (θεατρική δοκιμή για το Νάρκισσο)

Σκηνή 1η:
Α: (στον Β) Ποιος είναι αυτός; (δείχνει τον Γ)

Β: (Στον Α) Αυτός ή ο άλλος; (δείχνει εναλλάξ τον Γ και τον Δ)

Γ. (Στον Δ) Εμένα είπε «αυτό» αυτός; (δείχνει τον Α)

Δ. (Στον Γ) Και ο άλλος (δείχνει τον Β)

Β. (Στον Α.) Εμένα είπε «άλλο» αυτός; (δείχνει τον Δ)

Α. (Στον Β) Αυτός (δείχνει τον Δ) ή ο άλλος; (Δείχνει τον Γ)

Γ. (Στον Δ) Εμένα είπε «άλλο» αυτός; (Δείχνει τον Β)

Δ. (στον Γ) Αυτός (Δείχνει τον Α) ή ο άλλος; (Δείχνει τον Β)

Γ. (Στον Δ) Ο άλλος είναι αυτός (δείχνει τον Α)

Δ. (Στον Γ) Αυτός είναι ο άλλος (δείχνει τον Β)

Α. (Στον Β) Εμένα είπε «άλλο» αυτός; (δείχνει τον Γ)

Β. Ο άλλος (δείχνει τον Δ)

Α. (Στον Β) Εσύ είσαι ο άλλος. Εγώ είμαι αυτός. Αυτός είναι ο άλλος (Δείχνει τον Δ) και ο άλλος είναι αυτός (Δείχνει τον Γ)

Β. (Στον Α.) Εγώ είμαι αυτός. Εσύ είσαι ο άλλος. Ο άλλος είναι αυτός (Δείχνει τον Δ) και αυτός είναι ο άλλος (Δείχνει τον Γ)

Δ. (Στον Γ) Εγώ δεν είμαι αυτός που λέει ο άλλος (Δείχνει τον Α).

Γ. (Στον Δ) Αυτός (δείχνει τον Β).

Β. (Στον Γ) Εγώ είμαι ο άλλος

Α. (Στον Δ) Αυτός (δείχνει τον Β)

Δ (Στον Α) Ο άλλος (δείχνει τον Γ)

Α. (Στον Β) Ποιος είναι αυτός; (δείχνει τον Γ)

Β. (Στον Α) Ο άλλος (Δείχνει τον Δ)

Γ. (Στον Δ) Εμένα είπε άλλο αυτός; (δείχνει τον Α)

Δ. (Στον Γ) Ο άλλος (δείχνει τον Α.)

Γ. (Στον Δ) Κι ο άλλος; (δείχνει τον Β)

Δ. (Στον Γ) Κι αυτός (Δείχνει τον Β)

Β. (Στον Δ) Εγώ είμαι ο άλλος που λέει ο άλλος (δείχνει τον Γ) και κανένας άλλος

Α. (Στον Γ) Εγώ είμαι ο άλλος που λέει ο άλλος (δείχνει τον Δ) και κανένας άλλος

Δ. (Στον Β) Εγώ είμαι ο άλλος που λέει ο άλλος (δείχνει τον Α) και κανένας άλλος

Γ. (Στον Α) Εγώ είμαι ο άλλος που λέει ο άλλος (δείχνει τον Β) και κανένας άλλος

Σκηνή 2η:
Ε. (Στον Α) Ποιος είναι αυτός; (Δείχνει τον Β)
Α. Ποιος;
Ε. Αυτός! (Δείχνει τον Β)
Α. Ο άλλος
Ε. Όχι ο άλλος (δείχνει τον Γ). Αυτός σου λέω (δείχνει τον Β)
Α. Ο άλλος.
Ε. Ο άλλος είναι αυτός (δείχνει τον Γ)
Α. Αυτός (δείχνει τον Γ) είναι ο άλλος
Ε. Όχι αυτός (δείχνει τον Γ) ο άλλος
Α. Ποιος άλλος;
Ε. Αυτός (δείχνει τον Β)
Α. Αυτός είναι ο άλλος

Σκηνή 3:
Β. Ποιος είναι αυτός (Δείχνει τον Ε) που είναι με τον άλλο;
Γ. Ποιον άλλο;
Β. Αυτόν (δείχνει τον Α)
Γ. Αυτός (δείχνει τον Α) δεν είναι αυτός
Β. Ποιος είναι αυτός; (δείχνει τον Α)
Γ. Δεν είναι αυτός, αυτός (δείχνει τον Α). Είναι ο άλλος
Β. Ποιος είναι ο άλλος;
Γ. Αυτός (δείχνει τον Α)
Β. Κι αυτός; (δείχνει τον Ε)
Γ. Ο άλλος

***
ο πίνακας έχει τίτλο "Narcissus" και είναι της Ivana de Vivanco 

Από χαμόγελο σε χαμόγελο μερικά χέρια δρόμο μονάχα

[Αναδημοσίευση από άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στο Hit & Run]

Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα και ένα μήνυμα στο facebook: “Με πήρε η μάνα τηλέφωνο από την Κόρινθο. Να της βρω φορτηγό και ανθρώπους να πάμε να μαζέψουμε 50 κλούβες πορτοκάλια και να τα πάμε να τα διανείμουμε στους πρόσφυγες στον Πειραιά.” Μέσα σε λίγες ώρες είχαν βρεθεί τα χέρια που θα μάζευαν τα πορτοκάλια, ένας φίλος βρήκε πώς θα συσκευαστούν, αμέσως αγόρασε τα σακιά και πρότεινε σε μια ψηφιακή πλατφόρμα μεταφορών (την JoinCargo) να βοηθήσει.

Η Join Cargo βρήκε τον αλληλέγγυο οδηγό που ήρθε από την Αθήνα, φόρτωσε το φορτηγό του και πήγε τα πορτοκάλια στον Πειραιά. Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 12 άνθρωποι συνεργαστήκαμε για να μαζευτεί, να συσκευαστεί, να μεταφερθεί, να δοθεί και να διανεμηθεί ένας τόνος πορτοκάλια.

Την Κόρινθο και τον Πειραιά τους ένωσαν μερικά χέρια και η θέληση για αλληλεγγύη.

Στις δύο άκρες χαμόγελα. Η αγροτική επαρχία μπορεί να βοηθήσει τους ξεριζωμένους πρόσφυγες. Ακόμη και με την παραγωγή που μένει αδιάθετη. Αρκεί η θέληση να γίνει πράξη. Η αλληλεγγύη έχει πρόσωπο και χέρια. Πρόσωπο γιατί ως μονάδες εκκινούμε και μονάδες συναντάμε, χέρια γιατί η αλληλεγγύη είναι αλυσίδα, συνεργασία, πράξη, συνεννόηση.

Ο Δίας

Τις τελευταίες μέρες ο Δίας μονάχα κοιτούσε. Ή άκουγε. Ή προσπαθούσε να δει και να ακούσει. Είχε σταματήσει να τρώει. Δεν σηκωνόταν, δεν περπατούσε. Μόνο στεκόταν ξαπλωμένος έξω από το σπίτι του. Οι άνθρωποι του σπιτιού μάλλον ένοχα κινούνταν μπροστά του, ένιωθαν το βλέμμα του να τους αγκιστρώνει στο αναπόφευκτο φευγιό του. Ήταν πια 14 χρόνων. Ένα λυκόσκυλο που έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα θα μπορούσες να πεις. Και έσβησε χθες το πρωί.

Ήρθε στο πατρικό σπίτι αρχές του 2002. Όταν παντρευτήκαμε ο Δίας ήταν κουταβάκι, το δέσαμε αναγκαστικά στο πίσω μέρος του σπιτιού, το μπροστινό θα υποδεχόταν τους πολυάριθμους καλεσμένους μας. Ένας από αυτούς, ο πεθερός μου ο Γιώργος, τον πλησίαζε όλο το βράδυ, έπαιζε μαζί του, του μιλούσε, δεν το πολυχώνευε αυτό το δέσιμο και τον αποκλεισμό από τη γιορτή. Ύστερα από δυο χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο Δίας και ο Κωνσταντίνος γίναν φίλοι. Τα καλοκαίρια στην Κόρινθο ήταν για τον Κωστή ο παππούς, η θάλασσα, η γιαγιά και ο Δίας. Έτρεχαν μαζί, έκαναν κωλοτούμπες στο χορτάρι, κυνηγούσαν τη μπάλα, κρύβονταν, μιλούσαν (ο Κωστής με τη γλώσσα και ο Δίας με τα μάτια του). Τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού και των διακοπών ο Δίας μας έφερνε στην αυλή σκοτωμένους αστρίτες και κωλοσαφράδες, αποδεικνύοντας πως ήξερε να προστατεύει το παιδί.

Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί μεγάλωσε, γεννήθηκε και η μικρή, έμαθε κι εκείνη να ζει μαζί του, να παίζει με το γέρο, να του μιλάει. Για εκείνη τα καλοκαίρια στην Κόρινθο γίναν η γιαγιά, η θάλασσα, ο παππούς και ο Δίας. Τα Χριστούγεννα τον είδαμε όλοι τελευταία φορά. Η μάνα μας είπε πως δεν του μένει πολλή ζωή μέσα του. Ένας νέος σκύλος είχε εν τω μεταξύ μπει στην οικογένεια, ο Μόρτης. Αλητάκος και στα ντουζένια του. Ο Γιώργος, ο πεθερός μου, είχε αποχαιρετήσει το γέρο φεύγοντας τα Χριστούγεννα. Ένας διπλός αποχαιρετισμός, αφού κι εκείνος πέθανε πριν 10 μέρες. Πριν δέκα μέρες είπαμε στον Κωστή πως πέθανε ο παππούς. Χθες του είπαμε πως πέθανε και ο Δίας.