Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που έβγαινε από το σπίτι του κρατώντας ένα ξύλινο κιβώτιο. Έφτανε στην αγορά, ακουμπούσε κάτω το κιβώτιο γυρισμένο ανάποδα, ανέβαινε επάνω του και καλούσε τους συμπολίτες του να ακούσουν τι έχει να τους πει. «Υπάρχουν τα πράγματα που υπάρχουν.», τους έλεγε, «Και τα πράγματα που δεν υπάρχουν όμως, υπάρχουν – και η απουσία τους είναι μια ύπαρξη». Ο κόσμος στην αρχή τον έβλεπε με περιέργεια κι έκαναν γύρω του έναν κύκλο να τον ακούσουν. « Άρα όλα τα πράγματα υπάρχουν: και τα πράγματα που υπάρχουν, κι αυτά που δεν υπάρχουν. Αφού όλα τα πράγματα υπάρχουν, δεν υπάρχουν πράγματα που δεν υπάρχουν!». Οι μέρες κυλούσαν, άνθρωποι έρχονταν και φεύγαν κι εκείνος συνέχιζε και ο χρόνος άλλαζε τον κύκλο γύρω του, οι μικροί μεγάλωναν και οι μεγάλοι έπαιρναν τον αδιέξοδο δρόμο του θανάτου.
Κάποιοι είπαν πως ο άνθρωπος με το ξύλινο κιβώτιο είναι παραμυθάς, και πως τα παραμύθια που λέει υπάρχουν. Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν πως δεν υπήρξε ποτέ και πως ούτε αυτοί οι ίδιοι υπάρχουν και πως όλα είναι ένα παραμύθι που κάποιος παραμυθάς αφηγείται σε μια αγορά, ανεβασμένος πάνω σε ένα ξύλινο κιβώτιο.
***
ο πίνακας είναι του Norval Morrisseau
1 σχόλιο:
Διόλου δεν αμφισβητεί πάντως το κιβώτιο και δη το ξύλινο ο παραμυθάς και ξέρει να το εντάξει αποφασιστικά στην ιστορία του, καθώς σκαρφαλώνει πάνω του για να ακουστεί, έχοντας το γυρισμένο ανάποδα, όπως βλέπουν άλλωστε και τα ραδίκια όσοι παίρνουν τον αδιέξοδο δρόμο.
Το κιβώτιο υπάρχει - στον τίτλο, στην έναρξη και στο τέλος - είναι εκεί.
Αγαπητέ παραμυθά, ξέρετε να μας μιλάτε πολύ όμορφα ακόμα και για τα δύσκολα θέματα, όπως τα ξύλινα κιβώτια του αδιέξοδου δρόμου.
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου