Κάποτε τα παραμύθια κουράστηκαν να παραμυθιάζουν τους ανθρώπους.
Δεν είναι πως δεν είχαν όρεξη πια να πουν ιστορίες, ν’ αφηγηθούν μάχες του πολέμου
και του έρωτα, δοκιμασίες και κατορθώματα. Όχι δεν είναι κάτι τέτοιο. Είναι που
δεν άντεχαν πια τον πόνο και την αγωνία, που δεν άντεχαν πια να σπέρνουν, να
φροντίζουν, να καλλιεργούν, να κλαδεύουν, να ποτίζουν και τελικά να θερίζουν
ελπίδα για τις ψυχές των ανθρώπων. Ο πόνος των ανθρώπων ήταν αχόρταγος και τα
παραμύθια είχαν πια εξαντληθεί, δούλευαν ασταμάτητα, αυξάνοντας μέρα με τη μέρα
την παραγωγή τους. Ώσπου μια μέρα έπεσαν λιπόθυμα κάτω.
Όταν τα παραμύθια σταματούν, εκκινούν τα όνειρα. Μετά το τέλος
των παραμυθιών τα όνειρα έφυγαν από τον ύπνο των ανθρώπων, δραπέτευσαν από το
υποσυνείδητο κι ορμητικά ξεχύθηκαν στα λόγια και τις σκέψεις τους, κι ο κόσμος
πήρε πάλι μπροστά κι αναστάτωση μεγάλη έγινε κι όλοι άρχισαν να σπέρνουν την
ελπίδα, γιατί τα όνειρα δεν έχουν τέλος, έχουν μονάχα αρχή. Κι η ελπίδα ξανάρθε
στις ψυχές των ανθρώπων και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
***
ο πίνακας είναι του Max Ernst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου