Το περκάλι

Το '41 στο Νιοχώρι, ένα μικρό χωριουδάκι στον Μαντινειακό κάμπο έξω από την Τρίπολη, εμφανίστηκε ένας έμπορος απελπισμένος. Πωλούσε υφάσματα για μια χούφτα στάρι. Ο Παναής του 'δωσε ένα πιάτο κι ο έμπορος του άφησε ένα μεγάλο τόπι εγγλέζικο περκάλι. Το περκάλι είναι από τα καλύτερα υφάσματα, με μεγάλη πυκνότητα ύφανσης, ανθεκτικό, απαλό στην υφή με ματ όψη και δροσερό. Τα εγγλέζικα ήταν τα καλύτερα περκάλια. Σαν πέρασε η Κατοχή κανείς δεν είχε ακουμπήσει το πολύτιμο ύφασμα. Το πήρε προίκα μια από τις κόρες του Παναή, η Κούλα, όταν παντρεύτηκε τον Γιώργο στην Τρίπολη. Η ζωή της Κούλας ήταν δύσκολη. Έχασε τον άντρα της από καρκίνο του πνεύμονα νωρίς. Ήταν "γύφτος" (σιδεράς δηλαδή), ο καρκίνος θέριζε τους σιδεράδες εκείνη την εποχή, από την ίδια αρρώστια πέθανε κι ο πατέρας του Γιώργη, ο Σωτήρος, που ήταν κι εκείνος σιδεράς στην Οδό Ηφαίστου, στα "γύφτικα".

Η Κούλα αναγκάστηκε να γίνει εργάτρια σε μια οξοποιία για να ζήσει τα τρία της παιδιά, το βράδυ έραβε υφάσματα στο σπίτι, τα κατάφερε θαρραλέα. Το περκάλι το έβαλε στο μπαούλο, το οποίο εδώ που τα λέμε δεν είχε και τίποτε άλλο πολύτιμο μέσα. Ίσα ίσα τα ασπρόρουχα του σπιτιού και τα σεντόνια. Τα έφτιαχναν τότε από τα σακιά που η UNRRA έστελνε το αλεύρι για βοήθεια στους αιματοβαμμένους Έλληνες. Η Κούλα τα έραβε και τα έτριβε. Με αυτά βγάλαν τη νιότη τους τα παιδιά της, η Κούλα έλεγε είναι από ύφασμα της "Ούγιας", παραφράζοντας προφανώς το αρκτικόλεξο της "βοήθειας" που πίσω του έκρυβε το μηχανισμό των ΗΠΑ για να διεισδύσουν πολιτικά και οικονομικά στη ρημαγμένη Ευρώπη. Κι έτσι το περκάλι έμεινε χρόνια στο μπαούλο για μια πιο επίσημη στιγμή.

Η επίσημη στιγμή δεν ήρθε τελικά. Μόνο όταν παντρεύτηκε η μεγάλη κόρη της Κούλας πήρε ένα κομμάτι από το περκάλι κι ένα σταροχώραφο προίκα και πήγε στον άντρα της. Η Κούλα σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα λίγο μετά. Τα άλλα δύο της παιδιά σώθηκαν από τύχη στη ζωή τους. Η μικρή, η Πόπη, παντρεύτηκε νωρίς έναν νοικάρη τους και πήγε να μείνει στην Κόρινθο. Όταν έφευγε από την Τρίπολη πήρε το τόπι μαζί της. Η ζωή της θα ήταν ευτυχισμένη, όλα έμοιαζαν από την αρχή ελπιδοφόρα, κάποια στιγμή στη ζωή της θα έφτιαχνε σεντόνια με το πολύτιμο ύφασμα. Όντως ευτύχησε, όμως το περκάλι δεν το έκανε τίποτα. Το κράτησε για μια στιγμή επίσημη κι αυτή.

Να δεις που θα 'ρθει κι η δική μου η σειρά. Προχθές που μου 'λεγε η μάνα την ιστορία αυτή σκέφτηκα πως μάλλον θα μου δώσει το περκάλι κι είπα στην κυρά μου: "είναι πολύτιμο, πρέπει να δούμε πού θα το κρύψουμε. Για μια επίσημη στιγμή!"