Ιστο(ρ)ίες μιας Συννεφούλας

 Ο μεγάλος είναι με τη μάνα του στο ποδόσφαιρο τώρα που ετούτα εγώ σας ιστορώ. Οι λοιποί, εγώ και η τρίχρονη κόρη μου μείναμε στο σπίτι. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, διαβάζω την εφημερίδα και εκείνη στο πλάι μου ένα δικό της βιβλίο. Κάποια στιγμή (πριν λίγα λεπτά δηλαδή) γυρνάει με αυτό το γαλίφικο ύφος που με εκνευρίζει πάντα καθώς με βρίσκει απροετοίμαστο (πάντα) και μου λέει:

Εκείνη (γαλίφικα, είπαμε): Μπαμπά είσαι καλό αγο(ρ)άκι.

Εγώ (καχύποπτα): Ναι; Πώς το κατάλαβες αυτό;

Εκείνη (απτόητη): Φα μου βάλεις να ακούσω το "αχ καβούλα μου;"

Εγώ (επιβεβαιώθηκα): Ναι κοκκόνα μου!