Μια κουβέντα με το γιο μου για την Επανάσταση

Με αφορμή που δεν μπορώ να θυμηθώ ξεκίνησε παραμονή της 25ης Μαρτίου μία συζήτηση με τον 9χρονο γιο μου στο μεσημεριανό τραπέζι. Προσπαθούσα να του ξεχωρίσω πως τα "ΟΧΙ" και τις επαναστάσεις δεν τα λένε και δεν τις κάνουν όλοι, ούτε καν οι πολλοί. Λίγοι πάντα τις ξεκινούν, κάποια στιγμή στην πορεία προστίθενται και άλλοι. Καμιά φορά οι λίγοι αυτοί νικούν κι άλλοτε χάνουν. Του έλεγα πως οι πολλοί συνήθως φοβούνται να αντισταθούν ή υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημίες αν αντιδράσουν, πως οι πολλοί συνήθως σιωπούν και υποκύπτουν, πως δεν αποφασίζουν να τα θυσιάσουν όλα για "μιας ώρας ελεύθερη ζωή". Πως οι πολλοί προστίθενται στην πορεία μιας επανάστασης, αν αυτή είναι νικηφόρα. Πώς κάποιοι συνήθως συνεργάζονται με τον εχθρό προκειμένου να σωθούν.

Προς το τέλος της κουβέντας μας με ρώτησε: "αν γινόταν τώρα επανάσταση, τι θα έκανες;" Κόμπιασα. Θα θυσίαζα λοιπόν όσα εύθραυστα έχω, όσα πρόσκαιρα χαίρομαι για τον αγώνα μιας ανατροπής; Είμαι έτοιμος, είμαι πρόθυμος, έχω πίστη στο όραμα; Ποιο όραμα; Τι να απαντήσω στο γιο μου που ακόμη έχει στο μυαλό του πως από τη μια είναι οι Γαλάτες και από την άλλη οι Ρωμαίοι, πως υπάρχουν κακοί με μεγάλα δόντια και καλοί με κόκκινο σκουφί; Πώς να του εξηγήσω πως ίσως η επανάσταση αργήσει, πως οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες, ούτε ο υποκειμενικός παράγοντας πρόθυμος;

Δεν ξέρω αν αρκέστηκε στην απάντησή μου. Ευτυχώς δεν έδωσε συνέχεια. Άρχισε να τραγουδά με τη μικρή το "Θούριο" που είχαν μάθει στο σχολείο, "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"....

υγ: η απάντησή μου: "... ελπίζω πως όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα είμαι έτοιμος να πολεμήσω για το καλό όλων των ανθρώπων, όχι μόνο το δικό μας..."