[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 26/5/2013]
Σκυμμένος μέσα του, σιωπηλός, κρύβει ακόμη και τον ίσκιο του
- αυτός ο τελευταίος θα πρόδιδε μια κάποια ύπαρξη. Άποψή του είναι η ασφάλεια,
πράξη του είναι η σιωπή. Κάθεται εκεί και περιμένει. Αν τον ρωτήσει κανείς
δείχνει τους άλλους: «ρωτήστε εκεί… ξέρουν». Είναι ο υπαλληλάκος. Όποιας
βαθμίδας. Συνήθισε την καρέκλα του, την αγαπάει, φοβάται ό,τι κινείται, ό,τι
αλλάζει. Θα την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο, δεν θα την αφήσει όμως ποτέ για να
διαδηλώσει σε ένα δρόμο. «Και τι θα πετύχουν;» θα σου πει. Αν πετύχουν βέβαια,
θα ωφεληθεί κι αυτός και αυτό το ξέρει καλά. Αν αποτύχουν, εκείνος δεν θα έχει
χάσει τίποτα. Δεν είναι όπως καταλαβαίνεις μόνο η σιωπή, είναι που ενεργά θα
συνεργαστεί με όποιον του εξασφαλίσει μια μονιμότητα, με όποιο κόστος. Είναι
πρόθυμος να συνεργαστεί, είναι πρόθυμος να θυσιάσει εσένα για να σωθεί.
Είναι και ο άλλος - ο μεγαλόσχημος, συνδικαλιστής χρόνια
(του καθεστώτος), παράγοντας πολιτικός. Όταν γέννησε η γυναίκα σου, πήρε το
φακελάκι, μέτρησε κιόλας αν του τα έδωσες όλα. Και εκείνη τη στιγμή πιο πολύ
ντρεπόσουν εσύ, παρά αυτός. Ύστερα τον είδες σε μια διαδήλωση και θύμωσες. Αν
δεν είσαι από αυτούς που είναι δεμένοι στις καρέκλες τους, τώρα με ποιους είσαι
μαζί; Με αυτούς που τις λαδώνουν;
Είναι κι ο άλλος: ο Φώτης. Δούλευε ταξί για καιρό- είχε όμως
και γραφείο σε ένα ίδρυμα. Κάρτα του χτύπαγε η Θεανώ, η οποία κατά τα άλλα
έβγαζε φωτοτυπία το σταυρόλεξο και έκαναν αγώνα με τους υπόλοιπους ποιος θα το
λύσει πρώτος στον όροφο. Ο Φώτης μια μέρα που απεργούσαν τα ταξί, εμφανίστηκε
στο γραφείο. Κι όταν είδε κάποιον άλλο να κάθεται εκεί, άρχισε να φωνάζει.
Μια φορά έβλεπα απέναντί μου μια γυναίκα να κάθεται στο
γραφείο της. Η οθόνη του υπολογιστή της είχε χαλάσει και την είχαν πάρει για
επισκευή. Για 15 μέρες ερχόταν, καθόταν στην καρέκλα της και κοιτούσε μπροστά
χωρίς να κάνει τίποτα. Ύστερα, όταν τελείωνε το ωράριο, σχολούσε.
Δεν έχει νόημα αυτό το… αγιολόγιο των τεμπέληδων και των φοβισμένων.
Είναι πολλοί γύρω μου. Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς- κι αυτό είναι ακλόνητη
πολιτική άποψη. Θα υπερασπίζομαι όχι μόνο το δικαίωμά τους στην εργασία, αλλά
και την υποχρέωσή τους να δουλεύουν. Γι’ αυτό το τελευταίο δεν αρκούν οι διαδηλώσεις
όμως.
* από το ποίημα του Κ. Καρυωτάκη «Δημόσιοι υπάλληλοι»
5 σχόλια:
Όντας φοιτήτρια χρειάστηκε να πάω να βρω κάποια στοιχεία για τα από το τότε Υπουργείο Βιομηχανίας, δ/νση μεταλλείων, πλήγμα σ´ένα μίζερο κτίριο, έφτασα στον όροφο που μου υπέδειξαν, σκοτεινά και σιωπηλά γραφεία μεσημεριάτικα, ελάχιστοι υπάλληλοι, κάποιοι κοιμόντουσαν-δεν υπήρχαν υπολογιστές τότε να απασχολούνται στο ίντερνετ, ένιωσα τη φρίκη και τη μιζέρια μέσα μου κι ορκίστηκα ότι δεν θα γίνω ΠΟΤΕ δημόσιος υπάλληλος...(δεν το απέφυγα και εντελώς βέβαια μια δωδεκάδα χρόνια μετά:)
Μη βαράτε βρε παιδιά. Διαβάστε τον αναρχικό τραπεζίτη του Πεσσόα ή το γραφιά Μπάρτλεμπυ του Μέλβιλ και χαλαρώστε. Κι όσοι είστε στο δημόσιο, κάντε ό,τι μπορείτε κι όσο μπορείτε, μην δαιμονοποιείτε (και για σένα αυτό αγαπητή συνάδελφε μηχανικέ roubinakim)τους δημόσιους υπαλλήλους και το δημόσιο. Αλήθεια, με όλη αυτή την απαξίωση τώρα που έχουν καλλιεργήσει (γιατί τους βολεύει γάντι), πώς βλέπετε να προχωράει το πράμα; Κάτω η φρίκη και η μιζέρια λοιπόν!
Το πνεύμα και η ουσία του άρθρου προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια γνώριμη κατάσταση σε όλους μας με όρους που δεν θα επιχειρούν κανιβαλισμό. Μιλάει για την αμηχανία του αριστερού να διαχειριστεί τη στάση των συναδέλφων του σε όσα γίνονται.
Κατερίνα νομίζω πως με μια προσεκτική ανάγνωση θα έβλεπες αυτή την αμηχανία και όχι καμία διάθεση για δαιμονοποίηση και απαξίωση
Η αμηχανία όντως φαίνεται (ευτυχώς!), όμως πιστεύω δεν αντιμετωπίζεται η κατάσταση (για την οποία θα είχα να πω και να καταμαρτυρήσω ακόμη περισσότερα, από τα μέσα), περιγράφεται μόνο. Στο κάτω κάτω, δεν νομίζω ότι στόχος του άρθρου ήταν η αντιμετώπιση, εντάξει, παίζω με τις λέξεις, αλλά είναι γιατί δεν έχω δει (ούτε και από εκεί που θα περίμενα) ένα ουσιαστικό λόγο περί αντιμετώπισης της κατάστασης. Και στο μεταξύ, οι άλλοι αλωνίζοντας, απαξιώνουν, δαιμονοποιούν, απορρίπτουν, απολύουν.
Ακριβώς αυτό Κατερίνα- κατά την πάγια τακτική μου τσιγκλάω. Ή νομίζω πως μπορώ να τσιγκλήσω. Δεν μπορώ να κάνω παρά μόνο περιγραφή. 360 λέξεων. Συμμερίζομαι την άποψη που λέει ότι εκτός των άλλων είναι και θέμα κουλτούρας η αξιοκρατία. Εκτός από πολιτικό ή ό,τι άλλο. Αυτή η άποψη δεν βλέπει απαραίτητα στατικά τα πράγματα. Χρειάζεται η καλλιέργεια αυτής της κουλτούρας. Χωρίς να δικαιολογώ το κενό πρότασης, φαντάζομαι πως αμυνόμενη η αριστερά στη λαίλαπα αδυνατεί να θέσει αυτό το ζήτημα (του δημοσίου, της αξιοκρατίας). Δεν νομίζω όμως πως υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από τώρα.
υγ: αυτό το κείμενο ήθελα να το γράψω μήνες- και αναγκαστικά έμειναν πολλά βέβαια απέξω...
Δημοσίευση σχολίου