Όσο και αν σε θαμπώνουν τα τοπία, οι εκδρομές και οι εκπλήξεις που συναντάς επιλέγοντας δρόμους, σαν τα ανθρώπινα τοπία δεν υπάρχει νομίζω περισσότερη ομορφιά. Ίσως καμιά φορά αυτά να επιλέγουν εσένα. Για να σου αφηγηθούν ιστορίες. Παλιές- που θάλλουν διαρκώς.
Σε μια διαδρομή στην Νότια Κυνουρία βρήκαμε προ ημερών ένα έρημο μοναστήρι (Αγίων Ταξιαρχών Μουράς) - απαλλαγμένο από τα πάθη των αφιερωμένων στο θεό ανθρώπων του. Παρά τη μανία που το κατέστρεψε πριν 180 χρόνια, διατηρεί επίμονα την πίστη που το γέννησε. Και ίσως αυτό να είναι ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο τοπίο: η πίστη που γεννά.
4 σχόλια:
Η πίστη που γεννά! Ωραία έκφραση και με νόημα. Και ανθρώπινα τοπία, σαν αυτά του Ναζιμ Χικμέτ που μας θύμισε ο Μασπερό...
Ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα την επικοινωνία αυτή (συνήθως με σένα και το "Δύτη των Νιπτήρων"). Αυτό το πράγμα της επικοινωνίας που μας δένει με τις κειμενικές, πνευματικές αναφορές μας. ή καλύτερα, το ότι συναντιόμαστε σε κείμενα, περαστικοί όλοι μας.
Τα ανθρώπινα τοπία έχουν μια αλλόκοτη γλυκύτητα, όπως οι εικόνες που αναρτησες.
Νομίζω Φώτη πως στα ανθρώπινα τοπία καθρεπτιζόμαστε-
Δημοσίευση σχολίου