Αυτό το σπίτι πάντα είχε το υπόγειο. Ήταν ζεστό το χειμώνα, δροσερό το καλοκαίρι, καταφυγή δηλαδή. Καθώς μεγάλωσα εκεί, απέκτησα κι εγώ υπόγειο. Κατεβαίνω κάποια καλοκαιρινά απογεύματα μέσα μου και χαζεύω τις ακτίνες του ήλιου που μπαίνουν πλάγια απ' τα παράθυρα και χαϊδεύουν τα τσαλακωμένα όνειρά μου.
Όλοι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε σπίτια με υπόγειο έχουν μέσα τους ένα υπόγειο. Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε πολυκατοικίες. Αυτοί όταν θέλουν, κατεβαίνουν μέχρι την κεντρική έξοδο και φεύγουν από μέσα τους.
Εγώ όμως μπορώ να μιλήσω μόνο με τους ανθρώπους με τα υπόγεια.
***
Στην οδό Γλαύκης υπάρχει ένα παλιό ξύλινο σπίτι- δεν υπήρχαν τότε πολλά σπίτια πίσω από τις φυλακές. Θυμάμαι πολύ καλά το εσωτερικό του, τα έπιπλα, τη μυρωδιά, τους ανθρώπους του. Ύστερα μεγάλωσα.
Σήμερα περάσαμε με το γιο μου από 'κει. Το αναγνώρισα αμέσως, μόνο που μου φάνηκε πολύ μικρό. "'Όσο μεγαλώνουμε εμείς, μικραίνουν τα σπίτια", σκέφτηκα.
* η φωτογραφία είναι από την παράσταση του "ονείρου καλοκαιρινής νύχτας" από το Θίασο Περιγιαλίου στην Αρχαία Κόρινθο (9/8/2013)
5 σχόλια:
Έχουν πολλούς θησαυρούς τα υπόγεια!
ωραίο το σκηνικό πάντως, δένει με τα μυστηριώδη σπίτια
Εγώ μεγάλωσα σε υπόγειο και θαρρώ πως δεν έφυγα από 'κει ποτέ..
Όσο μεγαλώνουμε εμείς, μικραίνουν τα σπίτια, έτσι δεν είναι;
Τώρα γιατί άφησα αναπάντητα τα σχόλιά σας; Κάπως προσπαθούσα να χωρέσω αυτές τις μέρες σε όσα μίκρυναν. Και ήμουν "απασχολημένος"
@Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα: Γι' αυτό ψάχουν σε αυτά οι συγγραφείς και οι ποιητές (Χιόνης, Ντοστογιέφσκι... και άλλοι, και άλλοι :) )
@roubinakiM: Είναι το σκηνικό ενός ονείρου- νομίζω πως τα όνειρα (τα θερινά ιδιαίτερα) είναι πάντα πιο ευρύχωρα από τα σπίτια που μικραίνουν.
@silentcrossing: Υπόγειος τύπος- γνωστό τοις πάσι :)
@gasireu: θα σου έλεγα "ακριβώς", αλλά το αποφεύγω στους αφορισμούς μου :)
Δημοσίευση σχολίου