Μάιντ δε γκαπ

«Προσοχή στο κενό» της λέω, επαναλαμβάνοντας αυτολεξεί το μήνυμα από τα μεγάφωνα του τραίνου. Ναι, με –αι- θα γράφω το τραίνο και σε όποιον γουστάρει. «Μάιντ δε γκαπ» συνεχίζω στα αγγλικά, σαν να έχει κάποιο νόημα αυτή η μετάφραση που σε ‘κείνη τίποτα δεν δηλώνει βέβαια, όμως για κάποιο λόγο την κάνω. Κι ενώ είναι ευνόητο έστω ότι προστατεύω την κόρη μου μην πέσει στο κενό ανάμεσα στο τραίνο και την αποβάθρα, είμαι σίγουρος πως αυτό το αγγλόφωνο στραβοπάτημα είναι τελικά για μένα. Γιατί νομίζω πως μεγαλώσαμε πέφτοντας πάντα στο κενό, τόσο που πια πιστεύουμε πως δεν υπάρχει αποβάθρα ή που αν υπάρχει, από αυτήν θα πρέπει να προσέχουμε. Γιατί αν πέσουμε στην αποβάθρα το τραίνο θα φύγει. Και το κενό θα γίνει τεράστιο. Έλεγα λοιπόν πως πέφτουμε στο κενό. Στο κενό της διάψευσης. Οι διαψεύσεις είναι το μετέωρο χρονικό σημείο που φτάνεις στον προορισμό σου και πρέπει να αποχωριστείς τον τρόπο ή την επιθυμία που σε έφερε σε αυτόν. Με τα χρόνια η διάψευση είναι ο προορισμός σου, το ξέρεις. Φορτωμένος τα μπαγκάζια σου, με διπλωμένη την εφημερίδα στη μασχάλη και την κόρη στο ένα σου χέρι. Η γιαγιά σάς περιμένει . Ανοίγει τα χέρια της, και η μικρή χάνεται στην αγκαλιά της. «Θα πάμε για μπάνιο;» της λέω.

***

Ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μανουσάκη