Σπίτι δουλειά σπίτι

Τον έχει ακουμπήσει πάνω σε μια μάντρα – περιμένουν να περάσει προφανώς το σχολικό. Εκείνος είναι αγουροξυπνημένος, δεν μπαίνει καν στον κόπο να παρατηρήσει τον κόσμο με αυτά τα συνήθως έκπληκτα παιδικά του μάτια. Νυστάζει, ούτε καν μορφάζει στα καμώματα της μάνας του, που προσπαθεί να του φτιάξει το κέφι. Που όρθια μπροστά του τού κάνει αστεία και καραγκιοζιλίκια και γκριμάτσες και χορεύει πρωί-πρωί σε έναν δρόμο της Κυψέλης, αδιάφορη αν άλλοι την κοιτούν – για κανέναν άλλο δεν θα χόρευε έτσι «δημοσία θέα» ομολογουμένως. Του γελάει, του τραγουδάει κι εκείνος την κοιτάζει απαθής και αδιάφορος, με μια ειρωνεία ίσως στο βλέμμα του, όμως εκείνη συνεχίζει για να του φτιάξει το κέφι.

Είναι ένα σύνθημα που δεν το καλοθυμάμαι. Αν και το βλέπω καθημερινά επιστρέφοντας. Από αυτά τα αναρχικά, τα συνήθως έξυπνα και βέβηλα που κάποτε μου άρεσαν. Στους Αμπελόκηπους είναι, γραμμένο στον τοίχο ενός βενζινάδικου και περίπου λέει «καταναλώστε ωραία μου πουλάκια» μιμούμενο την επτανησιώτικη καντάδα που τα προτρέπει να κελαηδήσουν. Προφανώς δεν προτρέπει τα πουλιά να καταναλώσουν, αλλά τους ανθρώπους να αρχίσουν το τραγούδι. Ή κάπως έτσι. Πάντως σήμερα στην κορυφή του τοίχου είχε κάτσει ένα περιστέρι που φουρφούριζε σε μια θηλυκιά.

Μια μέρα θα ξεφύγουν από τη συνήθη διαδρομή. Ή στο σπίτι ή στη δουλειά δεν θα πάνε. Θα λοξοδρομήσουν και θα το σκάσουν, θα πάρουν τους δρόμους που δεν επιστρέφουν, θα ανάψουν τσιγάρο, θα βάλουν τέρμα τη μουσική και θα κάνουν έρωτα σε μια παραλία. 

***

ο πίνακας είναι του Τάσου Ματζαβίνου