Ξέρεις, σκεφτόμουν να σου πω για κάτι υπέροχες γκραβούρες που βρήκα σε ένα από το πρώτα παιδικά περιοδικά, την "Εφημερίδα των Παίδων" (1879-1882). Και κάτι έγινε και στάθηκα σε αυτήν εδώ. Θα μπορούσα να σου πω για την επιθυμία που μας κρατά αιχμαλώτους στην έκθεση του πόθου μας, για τη χαρά να αντικρίζουμε έστω το αντικείμενο της επιθυμίας μας, μας θρέφει η επιθυμία να τραφούμε. Τι νόημα θα είχε ένα "γλύκυσμα" αν δεν εξέθετε η θέα του την επιθυμία να το κάνουμε δικό μας; Κι άλλα τέτοια. Και ύστερα πάλι κοιτάζω τα παιδιά που αγκαλιάζονται, φαντάζομαι τα μάτια τους να λάμπουν. Αλλά δεν είναι ούτε αυτό που θέλω να σου πω. Είναι που ο χαράκτης θέλει να φαίνεται πως τα παιδιά κοιτάζουν ένα ζαχαροπλαστείο. Κι έτσι όπως στάθηκαν, αριστερά και δεξιά τους έγραψε τη λέξη "ΖΑΧΑΡΟΠΛΑ-ΣΤΕΙΟΝ", Σαν να τα καθήλωσε αιώνια εκεί να επιθυμούν ένα γλυκό, σαν να έγιναν μια σήμανση κι αυτά της επιθυμίας. Σαν να μην μπορούν ποτέ να φύγουν, γιατί στην πρόσοψη του ζαχαροπλαστείου θα μείνει ένα αναιτιολόγητο κενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου