Insallah!

της Καλλιόπης Μουτάφη*

Θέλω κάτι να γράψω αλλά δεν ξέρω τι… Πώς να περιγράψεις μια μαύρη βαλίτσα που κείτεται στο χωλ και κάνει πιο μαύρη την καρδιά που αντέχει εδώ και μια εξαετία όλα τα χαστούκια της ζωής;

-Ωπππ…σ' έπιασα εαυτούλη μου!
-εγώ… εγώ… ξέρεις
-ναι ξέρω… συμπάσχεις με τη βαλίτσα
-όχι δεν είναι…
-όχι δεν είναι μια απλή βαλίτσα… το ξέρω
-την είδες; Ήταν όμορφη… τα μάτια της λαμπύριζαν σαν μιλούσε για το ταξίδι…
-Ναι… την είδα… και τώρα εμείς τι κάνουμε; Πώς τα βάζουμε όλα αυτά σε τάξη;
-τι πήρε μαζί της;
-2-3 durex και τα αρώματα της Ανατολής…
-Και τα ρούχα; Δεν θα έχουν ρούχα;
-Τι να τα κάνουν, εαυτούλη μου; Τώρα θέλουν κάπου να φτάσουν… η ψυχή τους είναι παγωμένη…αυτήν θέλουν να ντύσουν… δεν τους νοιάζει το σώμα… Άλλωστε άκουσες τι είπε… πρέπει να περπατάνε ώρες και ώρες για να φτάσουν κάποτε… να φτάσουν σ΄ένα ειρηνικό τόπο που θα βρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα τους…
-Κι αυτό τον τόπο τον ψάχνουν στην Ευρώπη; Αυτό είναι το όνειρο τους;
-Αυτό… αντίρρηση;
-Σε άκουγα που της έλεγες πως η Ευρώπη δεν είναι αυτό που νομίζουν… πως πληρώνουν πολύ ακριβά γι αυτό το απατηλό όνειρο… πως… πως… σαν να μην ήθελες να φύγει… σαν να ήθελες να την προφυλάξεις από κάτι…
-Ξέρεις λοιπόν… εγώ δεν μπορώ να προφυλάξω εμένα από εσένα… και ξέρεις λοιπόν… με φοβίζει αυτή η βαλίτσα… γιατί είναι φορτωμένη όνειρα… Κι εγώ τα φοβάμαι τα όνειρα
-Εκείνη όμως;
-Εκείνη είναι παιδί… και τα παιδιά λατρεύουν τα όνειρα…
-Τι είπε στον αποχαιρετισμό…
-Insallah μια μέρα να βρεθούμε ξανά σε έναν κόσμο γεμάτο ειρήνη και αγάπη

(Για την Μπερία που πριν είκοσι χρόνια άνοιξε τα ματάκια της στη Συρία και τώρα βαδίζει στον κακοτράχαλο δρόμο του ονείρου που λέγεται Βαλκάνια-Ευρώπη)

***
Η Καλλιόπη είναι φίλη μου. Οι πρόγονοί της ζούσαν στο Σαλμάν, στην επαρχία Καραμπουρούν της Περιφέρειας της Σμύρνης. Κάποιος της είπε κάποτε για τους τουρκόσπορους.