Ποιος είσαι ρε φίλε;

Αυτές τις μέρες γυροφέρνω το τετράδιο που γράφω αυτά τα πράγματα. Πάω κι έρχομαι. Πιάνω και αφήνω τις λέξεις μου, ξεκινάω και φρενάρω τις σκέψεις μου. Έχουν νόημα λοιπόν όλα αυτά; Έχουν σκοπό; Έχουν έστω μια αισθητική ποιότητα ή μια επικοινωνιακή λειτουργία; Φυτεύουν ιδέες; Προκαλούν μια αντίδραση;

Μην βιαστείς ν’ απαντήσεις. Τουλάχιστον πρώτα άκουσέ με.. Πριν λίγες μέρες ένας «ανώνυμος» σχολιαστής άφησε στο μπλογκ ένα σχόλιο να περιμένει την έγκρισή μου για να δημοσιοποιηθεί. Αποκαλώντας με «ψευτοκουλτουριάρη μαλάκα» με εγκαλούσε γιατί δεν επιτρέπω τον ελεύθερο σχολιασμό, γιατί τα σχόλια περνούν από την εποπτεία μου πριν εμφανιστούν. Τόσο το «ψευτοκουλτουριάρη» όσο και το «μαλάκα» μου άρεσαν σαν χαρακτηρισμοί. Διαφωνώ με τους χαρακτηρισμούς του, αλλά η άποψή του με επιβεβαιώνει. Ο ανώνυμος μαλάκας που τα έγραψε αυτά όμως είναι «ανώνυμος». Εγώ που τα γράφω όλα αυτά σας λέω ποιος είμαι, μπορείτε εύκολα να με βρείτε. Τα ίδια θα σας πω και δια ζώσης (ίσως με άλλο περιτύλιγμα), πάντως τα ίδια. Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι το σχόλιο το έπνιξα - δεν ταίριαζε με το κείμενο που είχα γράψει (όπου περιέγραφα την κηδεία ενός προσφιλούς μου προσώπου).

Αυτό το ασήμαντο συμβάν άφησε σκόνη πίσω του. Τι είναι λοιπόν αυτό το παιχνίδι; Δική μου ανάγκη έκφρασης; Τα κείμενα αυτά είναι δραπέτες της όποιας δημιουργικότητάς μου; Είναι πολιτική προπαγάνδα όσα γράφω ή ανούσιες και βαρετές εκμυστηρεύσεις; Μην νομίζεις πως με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, δεν εξαρτώμαι και τόσο από όσα θα μου πεις. Αυτό που με εκκινεί πιστεύω είναι πως εσύ δεν εκφράζεσαι. Και παλεύω να καλύψω το κενό- όχι το δικό σου, το συλλογικό. Δεν σε ξέρω εδώ που τα λέμε. Εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Ούτε αυτά που σκέφτεσαι διαβάζοντάς τες. Μου ‘χει δοθεί κάμποσες φορές η ευκαιρία ζωντανά να μου πείτε πως αυτά που γράφω σας ενδιαφέρουν – κατά κανόνα… γυναίκες μου το λέτε αυτό. Τα στατιστικά της blogspot επίσης μου δίνουν μια ικανοποιητική εικόνα. Όμως αυτό (που μου αρέσει βεβαίως) στα αλήθεια δεν με κολακεύει καθόλου. Γιατί στα αλήθεια τώρα θα ήθελα πιο πολύ από όλα την αντίδρασή σας. Τη συζήτηση. Αυτό θα ήταν μια καλή λειτουργία αυτού του μπλογκ.

Όταν έχεις ένα προορισμό, δεν περιφέρεσαι, συνήθως παίρνεις της ευθεία σου και πας. Εμένα όμως εδώ μέσα ο σκοπός μου είναι να περιφέρομαι, να ψαχουλεύω τις εμμονές και τα κομμάτια τις ζωής μου: τον έρωτα, τα παιδιά, τη φιλία, τα βιβλία, τη δουλειά, την ποίηση, την Αριστερά, την πολιτική, τις ιδέες, τις εμπειρίες μου. Όσα εδώ μέσα γράφω είμαι «εγώ». Όχι όμως ολόκληρος. Και επίσης όχι αυτός που ο αναγνώστης φαντάζεται. Θέλω να πω πως άλλο μια γνωριμία ή μια φιλία στον έξω κόσμο, τον πραγματικό και άλλο αυτή η σχέση γραφέα- αναγνώστη που έχουμε. Η έξω σχέση είναι σαφώς πιο δημοκρατική, πιο δυναμική, ίσως και πιο ειλικρινής. Αυτή εδώ τώρα είναι ίσως πιο… στοχαστική, λιγότερο αμφίδρομη και πιο μοναχική (άρα είναι ελάχιστα «σχέση»). Με απωθούν οι εκμυστηρεύσεις και οι λυρικές εξομολογήσεις δημοσιογραφούντων στα μπλογκ- μοιάζουν με δημόσιο αυνανισμό (:φαντασιώσεις δεμένες στη μοναξιά).

Για να τελειώνουμε λοιπόν: πάω κι έρχομαι αυτές τις μέρες στα κείμενα και τις σκέψεις μου γιατί είναι μπερδεμένες οι λέξεις μου. Ντύνονται αγχωμένες τα φορέματα της εποχής τους και της μόδας τους ενώ θα προτιμούσαν να κυκλοφορούν γυμνές και ερωτεύσιμες ανάμεσά σας. Αυτή την μπερδεμένη εποχή που ζούμε πρέπει νομίζω όλοι επιτέλους να μιλήσουμε, να ακούσουμε και να σκεφτούμε. Εγώ αυτά έχω να πω. Πρέπει και εσείς να μιλήσετε τώρα.