Σε ανάρτησή της στην προσωπική της σελίδα
στο facebook, η… συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου επιτίθεται στις
βιβλιοθήκες που φιλοξενούν βιβλία της προκαλώντας μια σειρά αντιδράσεων
συγγραφέων, αναγνωστών, εκδοτών, βιβλιοθηκονόμων.
Το θέμα δεν είναι η «δημιουργός» Χρυσηίδα
Δημουλίδου που δεν θέλει τα βιβλία της να υπάρχουν στις βιβλιοθήκες. Κατά την
άποψή της τα βιβλία δεν πρέπει να δανείζονται, γιατί η ίδια χάνει λεφτά. Αν
περάσουν «5-10 χρόνια και το βιβλίο κάνει τον κύκλο του ή βρίσκεται στα αζήτητα
(πχ ένας Καζαντζάκης, ένα Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου [sic])» η «δημιουργός» συμφωνεί πως μπορούν πλέον να
υπάρχουν στις βιβλιοθήκες και να κυκλοφορούν ελεύθερα.
Το θέμα δεν είναι οι αναγνώστες των
βιβλίων της κυρίας Χρυσηίδας, πολλοί εκ των οποίων συμφωνούν με τις απόψεις της
αυτές. Είμαστε αυτό που διαβάζουμε εξάλλου.
Το θέμα δεν είναι πως εκδοτικοί οίκοι,
όπως η «Διάπλαση», βιάστηκαν να υπερθεματίσουν αναφέροντας πως προτιμούν
να πολτοποιούν βιβλία τους παρά να τα χαρίζουν σε βιβλιοθήκες που παρακαλούν
για δωρεές.
Το θέμα δεν είναι πως δημοσιογραφούντες
στις εφημερίδες, όπως ο κος Γιάννης Μπασκόζος γράφουν πως «οι βιβλιοθήκες ή τα ιδρύματα που
δανείζουν στο κοινό βιβλία ή άλλο προστατευόμενο υλικό θα πρέπει να ζητήσουν
προηγουμένως άδεια για τη δραστηριότητά τους αυτή».
Τι να απαντήσεις λοιπόν στο κλίμα αυτό που
αρχίζει να διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό από ποικιλώνυμα κέντρα;
Πως το θέμα είναι η ελεύθερη διακίνηση των
ιδεών και των βιβλίων στις βιβλιοθήκες, η διάχυση του πνεύματος, η ελευθερία
της γραφής, της ανάγνωσης, της κρίσης ανεξάρτητα από την οικονομία των αγορών
και την ποιότητα των πνευματικών έργων. Οι βιβλιοθήκες υπάρχουν για να
υπηρετούν το αγαθό, τις υπηρεσίες και την ελευθερία αυτή. Το θέμα είναι
επομένως η υπεράσπιση των βιβλιοθηκών.
4 σχόλια:
Νομίζω η καλύτερη υπεράσπιση των δανειστικών βιβλιοθηκών έρχεται από άλλο συγγραφέα πολύ πιο γνωστό παγκοσμίως (για να μη σχολιάσω τα περί πχιότητας της "δημιουργού" ) τον Ray Bradbury :
«"I’m completely library educated. I’ve never been to college. I went down to the library when I was in grade school in Waukegan, and in high school in Los Angeles, and spent long days every summer in the librar
y. I used to steal magazines from a store on Genesee Street, in Waukegan, and read them and then steal them back on the racks again. That way I took the print off with my eyeballs and stayed honest. I didn’t want to be a permanent thief, and I was very careful to wash my hands before I read them. But with the library, it’s like catnip, I suppose: you begin to run in circles because there’s so much to look at and read. And it’s far more fun than going to school, simply because you make up your own list and you don’t have to listen to anyone. When I would see some of the books my kids were forced to bring home and read by some of their teachers, and were graded on—well, what if you don’t like those books?
I am a librarian. I discovered me in the library. I went to find me in the library. Before I fell in love with libraries, I was just a six-year-old boy. The library fueled all of my curiosities, from dinosaurs to ancient Egypt. When I graduated from high school in 1938, I began going to the library three nights a week. I did this every week for almost ten years and finally, in 1947, around the time I got married, I figured I was done. So I graduated from the library when I was twenty-seven. I discovered that the library is the real school.»
Από τη συνέντευξή του εδώ: www.theparisreview.org/interviews/6012/the-art-of-fiction-no-203-ray-bradbury
ΚΑΤΑΝΤΙΑ η συμπεριφορά και οι απόψεις της σκάρτης αυτής συγγραφέως .
Εδώ γίνεται αγώνας να επεκταθούν οι βιβλιοθήκες εμπλουτισμενες με όλο και πιο πολύ υλικό, για να μας υπεθυμίσει η κα Δημουλίδου ότι μιά που ζούμε στην Ελλάδα tsepoula rulez!!
ΝΤΡΟΠΗ!
Δύσκολο να πάρεις θέση.
Οι βιβλιοθήκες υπάρχουν επειδή τυπώνονται βιβλία. Τα βιβλία τυπώνονται επειδή κάποιοι άνθρωποι επενδύουν σε αυτά την περιουσία τους (εκδότες, αλλά και συγγραφείς επίσης, μη νομίζετε ότι τα κυκλοφορούντα βιβλία έχουν όλα εκδοθεί με έξοδα των εκδοτικών οίκων, πολλά (πάρα πολλά) έχουν εκδοθεί με έξοδα των δημιουργών τους).
Αν τα βιβλία δεν αποφέρουν το μίνιμουμ κέρδους, δηλαδή δεν καλύψουν τα έξοδά τους δεν επιτρέπουν στους δημιουργούς τους να προβούν σε νέα έκδοση.
Ολα είναι εν τέλει κύκλος.
Κάπου θα πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή.
"Η Τύφλωση", Ελίας Κανέττι...
ως πρόταση προς ανάγνωση...
είναι σχετικό :)
Δημοσίευση σχολίου