Ένα παραμύθι για έναν αρχηγό

[Αναδημοσίευση από το άρθρο του "Βιβλιοθηκάριου" στην "Αυγή της Κυριακής" 15/5/2013]

Η Αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Όλοι περίμεναν να αρχίσει το λόγο του ο αρχηγός. Ο δικός μας λόγος τεμαχιζόταν σε ψιθύρους αγωνίας. Η πορεία στο εξής θα καθοριζόταν στη σημερινή μας συγκέντρωση. Εκείνος εμφανίστηκε ευθύς σαν άγαλμα. Γύρω του, σοβαροί οι επιτελείς, οι κοντινοί του, οι συμβουλάτορες. Πλησίασε στο βήμα. Απλώθηκε μια ασυνήθιστη σιωπή. Όπως απλώνει η λάσπη στους βρεγμένους δρόμους. Μας κοίταξε μετρώντας το βάρος της αδημονίας μας και ξεκίνησε.

Μιλούσε δυνατά και καθαρά. Τα χέρια του σχεδίαζαν ασπίδες και ακόντια στον αέρα. Κάποιες στιγμές σημάδευαν τον ουρανό κι άλλες εμάς, τους αποσβολωμένους θεατές του. Έμοιαζε ευτυχής που πέτυχε να αιχμαλωτίσει ένα τέτοιο κοινό, αποφασισμένο να αγωνιστεί για την ανατροπή. Στο τέλος της ομιλίας του (το τέλος στις ομιλίες είναι πολύ σημαντικό, όσο σχεδόν και στα παραμύθια) τον χειροκροτήσαμε ενθουσιασμένοι και όρθιοι όλοι. Η αίθουσα γέμισε επευφημίες και κραυγές ικανοποίησης. Η νίκη θα ήταν δική μας. Ο αγώνας μας είχε αρχηγό και στρατηγική και στόχο συγκεκριμένο.

Τότε έγινε αυτό- γύρισε το βλέμμα του προς το μεγάλο τοίχο και ξάφνου θόλωσε. Το ξαναμμένο του πρόσωπο έγινε χλωμό. Κάθιδρος, με μάτια τρομαγμένα μάς κοίταξε και προσπάθησε να ψελλίσει κάτι, όμως τα χειροκροτήματα δεν άφηναν να τον ακούσουμε. Στάθηκε λίγη ώρα ακίνητος σαν άγαλμα και ύστερα από λίγο σωριάστηκε νεκρός. Γυρίσαμε παραξενεμένοι το βλέμμα μας στον τοίχο- τι ήταν αυτό που είχε προκαλέσει την απότομη αλλαγή του και το μεγάλο κακό; Τι ήταν αυτό που τον τρόμαξε θανάσιμα; Δεν υπήρχε τίποτα: μονάχα οι σκιές μας διαγράφονταν στον τοίχο. Που ακόμη χειροκροτούσαν τον αρχηγό.