Τα σπίτια δεν ήταν πάντα αυτά που ξέρεις γλυκό μου παιδί - δεν ήταν δεμένα και ακίνητα, πάντα σιωπηλά και ανέκφραστα. Τα παλιά χρόνια (μου είπε) τα σπίτια ήταν ελεύθερα να πάνε όπου θένε. Συχνά τα έβλεπες παρέες-παρέες να κατεβαίνουν γελώντας τις πλαγιές του βουνού σαν ξαναμμένα κοριτσόπουλα ή άλλοτε να παίζουν στο νερό σαν άγουρα αγόρια, ή να συζητούν ήσυχα καπνίζοντας τους έρωτες κάτι νύχτες με βροχή.
Μια μέρα, ξαφνικά, τα σπίτια σταμάτησαν. Αναίτια, χωρίς λόγο, χωρίς μια εξήγηση, δεν ασχολήθηκαν καν να μας πουν κάτι σαν ενημέρωση, προειδοποίηση, ανακοίνωση έστω. Με τον καιρό συνηθίσαμε την ακινησία τους και ύστερα μπήκαμε μέσα τους και μείναμε για πάντα εκεί - προστατευμένοι. Έτσι χωρίς λόγο, χωρίς εξήγηση, τα κατοικήσαμε. Δεν τα ρωτήσαμε καν. Με τον καιρό πάψαμε να σκεφτόμαστε αυτή την ιστορία.
Όμως, καλό μου παιδί, (μου είπε) καμιά φορά σκέφτομαι πως μπορεί μια νύχτα με βροχή εξίσου ξαφνικά να αποφασίσουν να ξαναζωντανέψουν τα σπίτια. Και να φύγουν...
***
η ζωγραφιά είναι της Στέλλας
2 σχόλια:
Οι τρεις τελευταίες αναρτήσεις σου, σε συνδυασμό με τις ζωγραφιές της Στέλλας, που βλέπω να εξελίσσεται σε σταθερή (καλλιτεχνική) αξία, ειρήσθω εν παρόδω -πού τη σκέφτηκα τη φράση, δικέ μου!!- χτυπάνε φλέβα (μου).
Ό,τι το παιδικό με τρελαίνει, όταν δε, προέρχεται από ένα τόσο προικισμένο παιδί, με κάνει κομμάτια.
Δεν βρίσκω απίθανο να μου πεις ότι σου υπαγόρευσε, με κάποιον τρόπο, και το κείμενο (όλα τα λεφτά!!!)
Για τη Στέλλα:
https://www.youtube.com/watch?v=8zHSHCbqHb0#t=60
Για σένα:
https://www.youtube.com/watch?v=K61TRiXLgD4#t=28
κ.κ.
Τυχεροί όσοι επιλέγουμε να αφήνουμε την παιδικότητα να μας κατακλύζει μερικές φορές. Νομίζω πως στην παιδικότητα μένει η ευτυχία.
υγ: σε ευχαριστώ για τις αφιερώσεις!
Δημοσίευση σχολίου