Φίλε Νίκο,
φαίνεται πως στα σατανικά σου λιμάνια οι άνθρωποι είναι πιασμένοι απ’ το χέρι και αγαπημένοι πάνε στης θάλασσας το κύμα
– εδώ στην πόλη το κύμα μάς πνίγει μάλλον, δεν ξέρω. Φυσικά και δεν θα υποκύψω
στη στροφή που δίνεις στην κουβέντα μας: το κορίτσι που τσακωνόταν στην
Πανεπιστημίου με το αγόρι της έφυγε. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτονται τα κορίτσια,
είναι κάπως αλλόκοτες φορές-φορές. Νομίζω πάντως πως οι πληγές σε αυτές τις ηλικίες
κλείνουν ή επουλώνονται και δεν χαίνουν απόκοσμα και σιχαμένα όπως στις μεγαλύτερους.
Δεν μπορώ να δικαιολογώ τη βία
στη μοναξιά των ανθρώπων Νίκο – ούτε καν τη βία που ασκώ εγώ. Είναι πολύ βολικά
όλα αυτά: «ας λύσουμε τα μέσα μας και θα γίνει ο κόσμος μας καλύτερος» λένε. Και
ύστερα χάνονται σε μια διαρκή ομφαλοσκόπηση, σε έναν ακόρεστο εγωισμό, μεταθέτοντας
τον κόσμο που πρέπει να αλλάξει σε ένα απώτερο μέλλον. Άσε κι αυτό με τις ταμπέλες:
είσαι δυνατός εσύ, θα αντέξεις…
Για να επανέλθω όμως στα δικά μου
ζητήματα. Τι κλέβει η ευτυχία μας από τη δυστυχία του κόσμου; Πόση ατομικότητα
χωράει στην κοινωνική μας ζωή; Πόσο ευτυχείς μπορούμε να είμαστε και πόσο μπορούμε
να προσπαθούμε για την προσωπική μας ευτυχία; Δικαιολογώ σε σένα τις καρτ-ποστάλ
που μου έστειλες. Τις αντιλαμβάνομαι σαν παστίλιες ζωής κι αισιοδοξίας και όχι
σαν μια χαζοζαρούμενη επίδειξη ευτυχίας και αδιαφορία – το ξέρεις αυτό, το κάνουν
όλοι σχεδόν. Νομίζω πως με την παραίνεσή μου να γράψεις ένα κείμενο για όσα γίνονται
(με τον τρόπο σου), στην ουσία απαίτησα να σε διαβάσω, περίμενα από σένα να πάρεις
μια θέση, ακριβέστερα να διατυπώσεις τη θέση που ξέρω.
Φίλε Νίκο δεν θα έρθω, γιατί με όλα
αυτά θα ερχόμουν: τις απορίες και τις σκέψεις μου. Κι εσύ θα μου έλεγες «άστα
αυτά τώρα» και θα πηγαίναμε να πιούμε ρακές και προφανώς θα μιλούσαμε για τον έρωτα
και όλα αυτά που κάνουν σκόνη τη σκόνη των σκέψεων που πάει και κάθεται πάνω
στη ζωή. Και θα τραγουδούσαμε και δεν αντέχω τη γαϊδουροφωνάρα σου Νίκο.
Την ερχόμενη εβδομάδα θα λείψω λίγες
μέρες. Κι ενώ θα συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί στη Γάζα θα γυροφέρνω στη Μάνη,
στα παιδικά καλοκαίρια μου με την κυρά-Βούλα που δεν υπάρχει πια. Ήθελα να πάω
στον τάφο της και γύρω από αυτό οργανώσαμε ολόκληρη εκδρομή. Θα πάμε τη μικρή
στο Διρό να δει το σπήλαιο κάτω απ'τη γη και τον μεγάλο στο Μυστρά, να δει τα κάστρα που χτίζουν οι άνθρωποι. Νομίζω
πως χτίζω στα παιδιά μου τα παιδικά καλοκαίρια τους. Είναι πολύτιμα τα παιδικά
καλοκαίρια.
Σε φιλώ Νίκο.
υγ: έχεις χαιρετίσματα από την παρέα του "Πράσινου Αναπτήρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου